Havanna!

Een erg lange dag
Donderdag de achtste december duurde lang. Dat kwam niet alleen doordat we ’s morgens om vijf uur opstonden om tijdig op Schiphol te zijn. Keurig om half elf vertrok de Airbus, volgepakt met ruim 300 passagiers. Je hebt niet veel lebensraum in zo’n bus; zeker niet als je daar tien en een half uur in moet doorbrengen. Afijn, dat wisten we van tevoren en we zaten onze tijd uit, Trude geholpen door een extra tramadolletje. Eveneens keurig op tijd landden we op Havana Airport. Alleen was het toen geen 21.00 uur, maar slechts 15.00 uur….. Wauw! Cuba!
Het is warm op Cuba. Dertig graden. En direct ontdekten we waar je op Cuba heel goed in moet zijn: wachten. Er staan veel lange rijen op Cuba, want het duurt altijd even voordat je aan de beurt bent. In dit geval: eerst bij de passen- en visacontrole, daarna bij de douane, vervolgens bij de bagageband en tenslotte bij het geldwisselkantoor. Tussen de derde en de vierde wachtrij ontmoetten we onze reisleidster Elvira en onze gids Wladimir. Leuke lui allebei. Het was over vijven toen we met hen in de gereedstaande bus konden stappen, zodat we om zes uur in het hotel arriveerden. Ook daar weer wachten: het inchecken aan de hotelbalie gaat met veel omslachtige ambtenarij gepaard, want ze hebben zo’n mooi apparaat waarmee je paspoorten kunt scannen en dat wil je dan natuurlijk ook graag gebruiken…..
Voordat ik ons hotel ga beschrijven, eerst nog even iets over de geldwisselarij. Cuba kent twee afzonderlijke geldsystemen: de “gewone” peso, bedoeld voor de burgers en de CUC of Peso Convertible, vooral bedoeld voor de Toeristen. De biljetten lijken nogal op elkaar en het is van belang ze uit elkaar te houden, want de CUC is 24 keer zoveel waard als de gewone peso. De CUC is nagenoeg evenveel waard als de Euro. Burgers (en winkeliers!) hebben natuurlijk ook liever CUC’s dan gewoon geld, dus de wisseltruc is zeer populair. Geef die burger eens ongelijk; hij wordt geacht rond te komen van een bedrag dat overeenkomt met 20 CUC per maand! En dat kan echt niet. Er moet dus hoe-dan-ook wat bijverdiend worden door alle burgers die bij een staatsbedrijf werken. En in een communistisch land is dat de overgrote meerderheid van het volk. 480 peso is hun modale netto inkomen per maand. Tot zover de monetaire situatie……
Afijn; zoals gezegd kwamen we omstreeks 18.00 uur aan bij Hotel Deauville. Best een indrukwekkend gebouw van 14 verdiepingen, gelegen aan de Malecón (kustboulevard). Gebouwd in de zestiger jaren en destijds zeer modern en prestigieus. Maar helaas ontbraken sindsdien de middelen om iets aan onderhoud te doen. Vergane glorie dus; allemaal even gammel; één lift is niet veel voor een gebouw van 14 verdiepingen. Nou ja, er waren er twee, maar die andere is al jaren kapot. Verder: verlichting die het niet doet, deuren die klemmen of niet dicht kunnen en scheuren in vloeren en muren. Maar het personeel doet erg z’n best om ervan te maken wat er nog van te maken is. Wifi? Ja, maar alleen beneden in de lounge en tegen betaling (2 CUC per uur).
We kregen een kamer op de 8e verdieping. Snel wat opgefrist en de boel een beetje ingericht, want om half acht moesten we weer beneden zijn. We gingen met de bus naar een restaurant voor onze eerste gezamenlijke maaltijd. Het lijf zei weliswaar dat het de hoogste tijd was om naar bed te gaan, maar voor Elvira en Wladimir lag dat anders; ze hadden een gezellige eerste avond met de groep op het oog. Dat lukte ook wel. En het eten was lekker, maar toen we even over tienen weer in het hotel terugkwamen, waren we bekaf. Het was 23 uur gelden dat we opstonden. We vielen als blokken in slaap.

Een regenachtige dag in Havana
Die nacht regende het pijpenstelen. Gelukkig ligt onze kamer aan “de droge kant” van het hotel, want de kamers aan de andere kant hadden veel last van lekkage. Erg vervelend als je ’s nachts om drie uur uit bed stapt om te gaan plassen en je staat in een gigantische plas water van ruim een centimeter diep.
Ook overdag bleef het zwaar bewolkt en regenachtig, zodat Elvira besloot het programma te veranderen: de wandeling die voor deze vrijdag op het programma stond werd verschoven naar zaterdag. Dat was voor Trude een grote opluchting, want haar lijf protesteerde nog hevig tegen de “ontberingen” van de vorige dag.
Voor deze vrijdag stond er nu een bustochtje door “Nieuw Havana” op het programma. Maar eerst een groepsbijeenkomst in een zaaltje, waarin Elvira een aantal relevante zaken met ons besprak en we als groepsleden wat nader met elkaar kennismaakten. Het lijkt een heel prettige groep: 20 personen, zeer gevarieerd in leeftijd (al is de overgrote meerderheid wel 50+); slechts drie stellen, daarnaast twee zusjes van nog geen 30 en verder alleenstaanden: vijf mannen en zeven vrouwen.
“Nieuw Havanna” is de wijk, die in de zestiger jaren is gebouwd om het grote gelijk van “La Revolución” te bewijzen; veel prestigieuze gebouwen, vooral rond het grote Plein van de Revolutie. Wladimir overstelpte ons met zijn kennis van de historie en vervulde met enthousiasme zijn rol van propagandist. Later hoorde ik van Elvira, dat Wladimir heel goed begreep dat de hele revolutie in feite een mislukking was geworden, maar zoiets zal hij en plein publique nooit zeggen. Het zou hem z’n baan kosten en waarschijnlijk nog wel veel erger. Opmerkelijk was sowieso, dat er voor het onderhoud van de prestigeprojecten van de revolutie dus wèl geld was, maar niet voor ons ooit zo mooie hotel (dat natuurlijk ook een staatsbedrijf is). Verder viel het op, dat er tussen al die prachtige gebouwen waar Wladi ons op wees ook erg veel totaal verwaarloosde bouwsels te zien waren. En veel armoede in de straten waar de bevolking woont. Daar zegt Wladi niets over, maar je moest wel blind zijn om het niet te zien.
Tijdens de rondrit werd er herhaaldelijk gestopt, zodat we even konden rondlopen om te kijken en foto’s te maken. Je kijkt je ogen uit. Bijvoorbeeld naar de honderden prachtig opgeknapte oude Amerikaanse auto’s waarmee toeristen zich kunnen laten rondrijden. Het zijn er onwaarschijnlijk veel; ongeveer de helft van het autoverkeer bestaat uit zulke oldtimers uit de vijftiger en zestiger jaren. Bussen zijn er in twee soorten: luxe bussen van een Chinees merk, toebehorend aan het staatstoerismebedrijf Transtur en zeer oude gammele afdankertjes van Europese busbedrijven. Die laatste zijn voor het openbaar vervoer van de eigen burgers. We zagen een oude gele NZH-bus met “Noord Beemster” in het bestemmingsraam. Die is nog wel even onderweg. Onze bus is uiteraard van Transtur, de werkgever van “onze” Wladi en van onze chauffeur Joël, een goedmoedige dikzak met een heel rustige rijstijl. Net als Wladi blijft hij de hele reis bij onze groep.
Onze rondrit eindigde bij een bijzonder mooi restaurant (een particuliere “paladar”), waar we een uitstekende lunch voorgezet kregen. Na de lunch reden we terug naar het hotel. Een flinke middagdut; daar waren we wel aan toe, want de jetlag was nog niet echt uit onze lijven verdwenen.
Na de middagdut slaagden we er in om met Trude’s mobieltje het app-contact met het thuisfront tot stand te brengen. De wifi doet het dus echt!
’s Avonds gingen we met de groep eten in een goed restaurant, waar de serveersters er uitzonderlijk wulps gekleed bij liepen: allemaal mooie en zeer rondborstige jonge meiden, geheel in het wit gekleed met korte rokjes en een gewaagd décolleté. Smakelijk eten! De bus bracht ons weer naar het hotel terug, maar een aantal groepsleden besloot om wat eerder uit te stappen en onder leiding van Wladi paar uurtjes in een gezellige bar door te brengen. Uiteindelijk is Cuba ook het land van de rum, nietwaar? Wij hadden het wel gehad en gingen bijtijds naar bed.

Oud-Havanna in de regen
Op zaterdagmorgen dus de wandeltocht door Oud-Havanna met veel prachtige gebouwen uit de koloniale tijd, grotendeels goed onderhouden dankzij het feit dat deze wijk op de werelderfgoedlijst van Unesco staat. Maar de meer gewone gebouwen en woningen profiteren daar niet van mee. Opnieuw dus grote contrasten, maar weer keken we onze ogen uit.
Wat het weer betreft had de omwisseling van dagen in het programma niet gehoeven, want het was minstens even regenachtig als vrijdag. Dat was trouwens niet alleen ongunstig, want normaal gesproken zou deze lange wandeling voor Trude te zwaar zijn geweest. We hadden al met Elvira besproken dat we waarschijnlijk eerder zouden afhaken. Maar nu werd er vanwege de regen een flinke koffiepauze ingelast en een deel van de geplande route geskipt. Zo konden we dus gewoon bij de groep blijven.
De wandeling eindigde bij Hotel Ambos Mundos, waar Ernest Hemingway een aantal jaren heeft gewoond. Op zijn geliefde dakterras (7-hoog, prachtig uitzicht) dronken we iets voordat we beneden gingen lunchen. Zowel boven als beneden was er natuurlijk live muziek. Want dat heb ik nog niet verteld: op Cuba wordt overal en altijd muziek gemaakt. In elk restaurant, zelfs in de ontbijtruimte van ons hotel. Een gitarist met een zangeres is wel het minste. Meestal tref je een compleet combo van een stuk of vier, vijf enthousiaste muzikanten. Uiteraard gaat na een paar nummertjes de pet rond, want die mensen moeten ook eten…. Het geeft veel sfeer, maar belemmert wel de conversatie, want er zit geen volumeknop op die enthousiastelingen.
Afijn; van Ambos Mundos met de bus weer terug naar het hotel, al ging het grootste deel van de groep nog wat zwerven door het centrum. Wij houden het de rest van de dag rustig. Nou ja, dit verslag moet af en op de website geplaatst. En ik moet nog wat met de genomen foto’s doen. Hopelijk zet ik er de volgende keer een stuk of wat bij op de site. Voor nu moeten de thuisblijvers het met lettertjes doen. Hartelijke groeten uit Havanna!